Aeglie’s Adventure in the Wonder Word World: Solstice, by Louise Gluck

ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ

Κάθε χρόνο, ίδια μέρα, έρχεται το θερινό ηλιοστάσιο.
Άπλετο φως: προετοιμαζόμαστε γι’ αυτό,
η μέρα για την οποία λέμε σ’ εμάς τους ίδιους
ότι ο χρόνος διαρκεί πραγματικά πάρα πολύ, σχεδόν ατελείωτα.
Και σε ό,τι διαβάζουμε και γράφουμε, δίνεται προτίμηση
στο γιορτινό, το εκστατικό.

Υπάρχει κάτι σ’ αυτές τις τελετουργίες πέρα απ’ το δέος:
υπάρχει επίσης ένα είδος έπαρσης,
λες κι η ανθρώπινη μεγαλοφυΐα συμμετείχε σ’ αυτές τις ρυθμίσεις
και βρήκαμε τ’ αποτελέσματα ικανοποιητικά.

Ό,τι ακολουθεί το φως είναι ό,τι προηγείται:
η στιγμή της ισορροπίας, της σκοτεινής αντιστοιχίας.

Αλλ’ απόψε καθόμαστε στον κήπο στις καρέκλες μας από καναβάτσο
ως πολύ αργά το βράδυ —
γιατί να κοιτάζουμε μπρος ή πίσω;
Γιατί να υποχρεωνόμαστε να θυμηθούμε:
είναι στο αίμα μας αυτή η γνώση.
Μικρές ημέρες, σκοτεινιά, χειμωνιάτικο κρύο.
Είναι στο αίμα και τα οστά μας, στο ιστορικό μας.
Χρειάζεται μεγαλοφυΐα να ξεχνάς τέτοια πράγματα.

via aeglie.blogspot.com

Posted via web from brexians posterous