Αντώνης Βγόντζας: «Δε μιλάμε. Μεταξύ μας.»

Δε μιλάμε. Μεταξύ μας. Δε μιλάμε με τους συνοδοιπόρους και συναγωνιστές. Με αυτούς που ανταμώνουμε. Είτε από τύχη. Είτε προγραμματισμένα. Δε μιλάμε με τους αντίθετους. Τους αντιπάλους μας. Τους αντιδίκους μας. Δε λέμε ποτέ τι πραγματικά σκεφτόμαστε. Δεν εκφράζουμε άνετα και με καθαρά λόγια και όρους τι σκοπεύουμε. 

Δε μιλάμε μεταξύ μας. Και τα δίνουμε όλα για την αντιδικία. Την αντιπαλότητα. Τη ρήξη. Σα να είναι αυτή ολόκληρη και βαθύτερη κουλτούρα μας. Πρέπει να το συνομολογήσουμε. Δε συζητάμε τα προβλήματά μας. Δεν το μάθανε καλά. Κρίμας! Γιατί η διαλεκτική σκέψη σε αυτό τον τόπο γεννήθηκε. Από τους πατεράδες μας. Από ανθώρπους αληθινά μεγάλους. 

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την έξαρση της βίας; Με τα κρούσματα να διαδέχονται το ένα το άλλο; Με τα θύματα να αυξάνονται δραματικά; Με το αίσθημα της ασφάλειας και της αμοιβαίας εμπιστοσύνης μεταξύ των πολιτών να καταρρακώνεται ή και να συντρίβεται; 

Έχει! Και παραέχει σχέση! Όταν οι πολιτικές δυνάμεις δε συνεννοούνται μεταξύ τους. Όταν ανταλλάσουν αδαπάνως πυρά και ¨πάρθεια βέλη¨. Όταν το εθνικό κοινοβούλιο είναι μονίμως αρένα. Όταν στις κεντρικές πλατείες διεξάγονται μάχες με αληθινά πυρά. Όταν η διαβούλευση, που τόσα υποσχέθηκε, κατάντησε γράμμα κενό. Όταν οι διάφορες κοινωνικές ομάδες κατεβάζουν τον ορίζοντα των στόχων τους στο χαμηλό ύψος των συντεχνιακών συμφερόντων τους.

Ε,τότε, η βία στους δρόμους θα κορυφωθεί. Η βία ενάντια στους αδύνατους θα οξυνθεί. Οι συμπλοκές θα φτάσουν στις γειτονιές μας. Και ο απέναντι θα είναι μονίμως εχθρός μας. 

Ε,τότε η δημοκρατία θα απολέσει όλο το ηθικό και ιδεολογικό περιεχόμενό της. 

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Σάββατο 14.5.2011 

Posted via email from brexians posterous

«Ντουφεκάω το στίγμα»

 

του Αντώνη Βγόντζα

Αυτά ήταν τα σχεδόν τελευταία λόγια του Μανόλη Φουντουλάκη. Ένας από τους τελευταίους ¨λεπρούς¨ της Σπιναλόγκας. Τα θύμισαν χθες συγγενείς και φίλοι σε ένα πραγματικό και ειλικρινές ¨μνημόσυνο¨ με την ευκαιρία της ίδρυσης βιβλιοθήκης με το όνομα του στον τόπο του. Στην Ελούντα. 
Μαζευτήκαμε κάμποσοι. Φίλοι του και άλλοι. Θέλαμε να τιμήσουμε έναν ¨καθημερινό¨ συνάνθρωπό μας. Με το ταλέντο και το προνόμιο του ηρωισμού της καθημερινότητας. Βοήθησε τους συνανθρώπους του, που υπέστησαν την ίδια δοκιμασία, και πάλεψε μέχρι το τέλος της ζωής του για να γκρεμίσει τα τείχη του κοινωνικού αποκλεισμού που γεννά ο άλογος φόβος. 
Εξαιρετική εκδήλωση και εξαιρετική ημέρα. Αφορμή για παραπάνω σκέψεις.
Πρώτη σκέψη: Τα ίδια τα λόγια του Μανόλη Φουντουλάκη. Ανεπιτήδευτα και καθαρά. Πρέπει να ¨ντουφεκίσουμε¨ τις προκαταλήψεις που είναι ατεκμηρίωτες. Τις φοβίες και τα ταμπού που παραμένουν παράλογα. Τους αποκλεισμούς που είναι αντιδημοκρατικοί, όχι σπάνια, φασιστικοί και ρατσιστικοί. Και αλυσοδένουν τελικά όλους μας. 
΄
Δεύτερη σκέψη: Μας έχουν σχεδόν θυσιάσει οι διαστάσεις του ενδιαφέροντος για τη Σπιναλόγκα. Ακόμη και διεθνείς. Η γνωστή τηλεοπτική σειρά έχει μακρύνει τις ουρές των αυτοκινήτων στην απέναντι από το ¨Νησί¨ ακτή. Πολλοί ονειρεύονται τα μαγαζάκια που θα στήσουν. Με ενοχλεί όμως και το άλλο άκρο. Η ¨επιτηδευμένη¨ εγκατάλειψή της. Πολιτισμός μας δεν είναι μόνο τα ανάκτορα και οι Παρθενώνες της κλασσικής εποχής. Πολιτισμός μας είναι και η Σπιναλόγκα. Και τα ερείπια των φυλακών των μεγάλων διώξεων. Και αυτά πρέπει να αναδείξουμε. 
Τρίτη και τελευταία σκέψη: Η κρίση που περνάμε δεν είναι μόνον οικονομική. Είναι και πολιτική και ηθική. Εκείνο το πρόσωπο, που λίγες μέρες πριν φύγει από αυτόν τον κόσμο, ξεστόμισε τα παραπάνω λόγια, με θέληση και ειλικρίνεια, πολύ το θαύμασα.

 
Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Δευτέρα 29.11.2010 

Posted via email from brexians posterous