Δε μιλάμε. Μεταξύ μας. Δε μιλάμε με τους συνοδοιπόρους και συναγωνιστές. Με αυτούς που ανταμώνουμε. Είτε από τύχη. Είτε προγραμματισμένα. Δε μιλάμε με τους αντίθετους. Τους αντιπάλους μας. Τους αντιδίκους μας. Δε λέμε ποτέ τι πραγματικά σκεφτόμαστε. Δεν εκφράζουμε άνετα και με καθαρά λόγια και όρους τι σκοπεύουμε.
Δε μιλάμε μεταξύ μας. Και τα δίνουμε όλα για την αντιδικία. Την αντιπαλότητα. Τη ρήξη. Σα να είναι αυτή ολόκληρη και βαθύτερη κουλτούρα μας. Πρέπει να το συνομολογήσουμε. Δε συζητάμε τα προβλήματά μας. Δεν το μάθανε καλά. Κρίμας! Γιατί η διαλεκτική σκέψη σε αυτό τον τόπο γεννήθηκε. Από τους πατεράδες μας. Από ανθώρπους αληθινά μεγάλους.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την έξαρση της βίας; Με τα κρούσματα να διαδέχονται το ένα το άλλο; Με τα θύματα να αυξάνονται δραματικά; Με το αίσθημα της ασφάλειας και της αμοιβαίας εμπιστοσύνης μεταξύ των πολιτών να καταρρακώνεται ή και να συντρίβεται;
Έχει! Και παραέχει σχέση! Όταν οι πολιτικές δυνάμεις δε συνεννοούνται μεταξύ τους. Όταν ανταλλάσουν αδαπάνως πυρά και ¨πάρθεια βέλη¨. Όταν το εθνικό κοινοβούλιο είναι μονίμως αρένα. Όταν στις κεντρικές πλατείες διεξάγονται μάχες με αληθινά πυρά. Όταν η διαβούλευση, που τόσα υποσχέθηκε, κατάντησε γράμμα κενό. Όταν οι διάφορες κοινωνικές ομάδες κατεβάζουν τον ορίζοντα των στόχων τους στο χαμηλό ύψος των συντεχνιακών συμφερόντων τους.
Ε,τότε, η βία στους δρόμους θα κορυφωθεί. Η βία ενάντια στους αδύνατους θα οξυνθεί. Οι συμπλοκές θα φτάσουν στις γειτονιές μας. Και ο απέναντι θα είναι μονίμως εχθρός μας.
Ε,τότε η δημοκρατία θα απολέσει όλο το ηθικό και ιδεολογικό περιεχόμενό της.
Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Σάββατο 14.5.2011
No comments:
Post a Comment